Montując kolektory słoneczne na południowej elewacji budynku mamy znacznie lepszy do nich dostęp, niż gdy są zamocowane na dachu. Ułatwia to, choć by tak prozaiczną czynność jak coroczne czyszczenie solarów. Choć wielu producentów zapewnia, że kolektory czyszczą się same praktyka pokazuje jednak, że samooczyszczenie jest dość ograniczone a użytkowanie kolektorów już przez rok sprawia, że osadza się na nich warstwa kurzu, która ogranicza dostęp światłą – zmniejsza sprawność kolektorów. Drugim ważnym aspektem jest śnieg, instalując kolektory słoneczne na elewacji pod katem 90 stopni problem z zaleganiem śniegu znika zupełnie w przypadku instalacji na dachu zalegający śnieg zawsze ograniczał będzie uzyski energii w zimie (stopienie śniegu na kolektorze wymaga wydatku energetycznego). Trzecim argumentem przemawiającym za instalacją na ścienne to odległość między polem kolektorów słonecznych a zasobnikiem. Zazwyczaj zasobnik solarny znajduje się w kotłowni, która jest na parterze. Instalując kolektory na ścianie zmniejszamy długość przewodów rurowych, co przekłada się na mniejsze straty na przesyle ciepła. 

Kolektory słoneczne na ścianie to wyższe pokrycie słoneczne.

Pokrycie słoneczne zwane także pokryciem solarnym to procentowa ilość energii, jaką dostarczą kolektory słoneczne w stosunku do naszego zapotrzebowania na energię. Stopień pokrycia słonecznego jest pochodną trzech czynników 

- nasłonecznienia (zmienności nasłonecznienia) na powierzchni kolektora 

- liczby kolektorów słonecznych 

- wielkości zasobnika 

Kolektory słoneczne ich liczba oraz nasłonecznienie są ze sobą bardzo powiązane. Przyjmuje się, że zapotrzebowanie na ciepło do ogrzewania C.W.U. jest stałe jednak nasłonecznienie, czyli ilość energii, jaka dociera do ziemi znacznie zmienia się z miesiąca na miesiąc. Wielu projektantów i instalatorów w celu zwiększenia pokrycia solarnego zwiększa liczbę kolektorów. W mojej ocenie jest to zupełnie błędne podejście. Zwiększając liczbę kolektorów ponad możliwość odbioru energii, którą one produkują w miesiącu o najwyższym nasłonecznieniu następuje zmniejszenie efektywności instalacji z uwagi na niewykorzystaną energię wyprodukowaną przez solary. Dodatkowo przegrzewanie się instalacji prowadzi do przyśpieszonego starzenia się płynu solarnego, żelowania glikolu i uszkodzenia pompy obiegowej. 

Największą sumę nasłonecznienia na powierzchnie kolektorów można uzyskać ustawiając je na południe pod kątem 30-40 stopni. Z uwagi jednak na całoroczną pracę instalacji kolektorów słonecznych powinno dążyć się do wyrównania nasłonecznienia w okresie całego roku. Takie zadanie najlepiej spełnia pionowe ustawienie kolektorów słonecznych na fasadzie budynku. Mimo iż wiąże się ono ze znacznym zmniejszeniem sumy rocznej energii docierającej do solarów w stosunku do ustawienia horyzontalnego o ok. 20-25% to jednak zmniejszenie to występuje w okresie lata charakteryzującym się zdecydowanym nadmiarem energii słonecznej. Dodatkowo w położeniu pionowym następuje znaczne zwiększenie energii docierającej do kolektorów w zimie, czyli w okresie zwiększonego zapotrzebowania na ciepło i niskich zasobów energii słonecznej. Jednym z powszechnie popełnianych błędów projektowych jest przewymiarowanie instalacji, które następuje zazwyczaj przy ustawieniu kolektorów pod niskimi kątami.